Written by：จรัล มโนเพ็ชร

เสียงแว่ว วังเวง หวีดหวิว

แผ่ว แผ่วพริ้ว

เสียงลมเสียงซึง

นิ้วกรีด ดีดดัง ตังตึง

ติงตึง ติงตัง ตึงติง

เสียงโอด ทำนองขับขาน

สอดประสาน

สำเนียงเวียงพิงค์

คล้ายล่อง

ลอยตามน้ำปิง

มาสู่สิง อิงในภวังค์

นั่นคือเสียงซึง

จากลุงต๋าคำ

จากโลกอันมืดดำ

แต่มีพลังหวานเศร้า

บอกเรื่องราวปางหลัง

ที่ถูกฝัง

ด้วยกาลเวลา

ไม่อาจมองเห็น

ผู้คน

ด้วยอับจน

พิการสองตา

ก็อยู่อย่างคนแสวงหา

ด้วยศรัทธา

ในคีตกาล

แข็งกร้าว

ไม่งอนง้อใคร

แต่แจ่มใส

เหมือนดอกไม้บาน

แม้นให้

ด้วยใจสงสาร

ก็ขับขาน

เสียงเพลงตอบแทน

นั่นคือเสียงซึง

จากลุงต๋าคำ

จากโลกอันมืดดำ

จากใจให้แฟน

หวานเศร้า

เจ็บปวดร้าวสุดแสน

ด้วยอ้อมแขน

โอบซึงตรึงใจคน

สองข้างทางอันแสนไกล

ที่เดินไปด้วยความ

ขัดสน

ไม่ขาดคนเคียงข้างตน

คู่กุศล

คู่กรรมคู่ครอง

ถึงตราบจนวันสุดท้าย

ชีพวางวาย

ผู้คนหม่นหมอง

สองแก้มอาบน้ำตานอง

สิ้นทำนอง

สิ้นเสียงซึงตึงตัง

ไม่มีเสียงซึง

จากลุงต๋าคำ

จากโลกอันมืดดำ

แต่มีพลังแม้นร่าง

ถูกดินทรายกลบฝัง

แต่มนต์ขลัง

ยังตรึงซึ้งใจ

ไม่มีเสียงซึง

จากลุงต๋าคำ

จากโลกอันมืดดำ

จากใจให้แฟน

หวานเศร้า

เจ็บปวดร้าวสุดแสน

ด้วยอ้อมแขน

โอบซึ้งตรึงใจคน